Daar was ie weer, het misverstand dat wij arme zelfstandigen zo beroerd af zijn tegenwoordig, omdat ze in 2004 zomaar onze verplichte arbeidsongeschiktheidsverzekering (beter bekend als de WAZ) hebben afgeschaft. Sindsdien zijn wij namelijk ‘aangewezen op commerciële verzekeraars’ (de Volkskrant 24 april, ‘Eenpitters lopen tegen fiscale muren’).

Niemand lijkt meer te weten dat de WAZ in werkelijkheid een spuugdure verzekering was (hij kostte je liefst 8,8 procent van je inkomen), die pas na een heel jaar ziek zijn een uitkering op het niveau van de bijstand ging uitbetalen. Alleen wie echt geen moer verdiende (minder dan 13.600 euro bruto per jaar, en bruto betekent voor zelfstandigen echt helemaal bruto) hoefde geen premie af te dragen.

Verder keerde de WAZ uit bij zwangerschap, en dat punt is daarna een eigen leven gaan leiden, omdat je als je je daar nu voor wilt verzekeren meestal vastzit aan een wachttijd van twee jaar. Dat kan slecht uitkomen.

Overigens zou er voor degenen die nu niet of moeilijk te verzekeren zijn, volgens mij best iets te bedenken vallen. Ik weet ook in welke richting het te zoeken: al een paar jaar na de invoering van de WAZ begon er een enorme pot niet-uitgekeerde gelden te groeien – zelfstandigen worden nu eenmaal veel minder vaak ziek en arbeidsongeschikt dan werknemers, en dan had je ook nog die akelig hoge premies. Die pot is geruisloos uit beeld verdwenen, maar hij moet toch echt nog ergens in Den Haag staan.

Amsterdam, Liesbeth Koenen, ruim 20 jaar kleine zelfstandige 

(De Geachte redactie kortte dit briefje nog ietsje in.)